Od fobii społecznej do depresji
Fobia społeczna jest stosunkowo powszechnym zaburzeniem. Dotyczy bowiem aż ok. 7% Polaków. Czym się objawia? Osoba dotknięta fobią odczuwa strach przed kontaktem z ludźmi oraz sytuacjami społecznymi. Mogą być to rozmowy ze współpracownikami, wizyta u lekarza, rozmowa telefoniczna lub jedzenie w miejscu publicznym. Obawa przed oceną ze strony społeczeństwa jest tak silna, że osoba zaburzona zaczyna unikać „podejmowania ryzyka” i pozostaje w swojej strefie komfortu. Od nieśmiałości różni ją właśnie niemożność stawienia czoła przeciwnościom. Osoba wstydliwa bowiem w podobnych sytuacjach odczuwa dyskomfort, jednak normalnie uczestniczy w życiu społecznym.
Fobia społeczna to przede wszystkim strach przed negatywną oceną. Przyczyn występowania zaburzenia należy zatem upatrywać w przeszłości. Za wiele przypadków fobii społecznej odpowiedzialne są traumy z dzieciństwa lub wieku młodzieńczego. Wyśmianie w szkole, upokorzenie,a także obserwacja podobnych zdarzeń to wystarczające bodźce do wykształcenia się zaburzenia. Dodatkowo, jeżeli dana osoba miała nadopiekuńczych, lękliwych, bądź surowych rodziców, mogły nie wykształcić się w niej podstawowe mechanizmy. Non stop chroniona przed stresorami czy niekorzystnymi sytuacjami, w wieku dorosłym odczuwa je ze zdwojoną siłą. Nie zna ich, więc się ich lęka.
Panuje pogląd, że osoby z fobią społeczną to w większości introwertycy. Otóż nie! Istnieją również ekstrawertycy, którzy z jej powodu cierpią nawet bardziej. O ile człowiek skupiony na swoim wnętrzu, lubiący własne towarzystwo będzie cierpiał jedynie przy okazji konkretnych sytuacji, to u ekstrawertyka, naturalnie potrzebującego kontaktu z ludźmi, wywoła to wewnętrzny sprzeciw. Będzie on walczył ze swoimi pragnieniami, przegrywając na rzecz zaburzenia. Niemożność zmiany sytuacji, sprzeczność potrzeb oraz wynikająca z tego frustracja może go doprowadzić do depresji. Ta z kolei klasyfikowana jest już jako choroba. Nieleczona może mieć poważna, a nawet śmiertelne konsekwecje.
Problem fobii społecznych dotyka częściej kobiety. Rozwija się zwykle między 11 a 19 rokiem życia, czyli w okresie, na który przypada dojrzewanie. Funkcjonowanie z fobią społeczną jest znacznie utrudnione. Dlatego też terapia bywa w tym przypadku bardzo pomocna. Zdecydowanie polepsza komfort chorego, a ponadto daje szanse na poprawne włączenie się do życia między ludźmi.
